Zdrowie

Generalnie koty brytyjskie uważa się za bardzo zdrowe i długo żyjące (nawet do 18 lat). Duża pula genów, jak i długoletnia praktyka hodowlana pozwoliły na zminimalizowanie prawdopodobieństwa występowania chorób uwarunkowanych genetycznie takich jak kardiomiopatia przerostowa (Hypertrophic Kardiomiopatia) czy wielotorbielowatość nerek (policystic kidney disease). Problemy genetyczne wśród brytyjczyków, jeśli takie występują, dotyczą zwykle niewielkiej części kotów hodowlanych, a regularne badanie stada hodowlanego pozwala na wykluczenie osobników niosących zmutowane geny z dalszej hodowli. Coraz powszechniejszą praktyką staje się również wykonywanie przez hodowców (także wśród kociąt) badań na nosicielstwo FIV (niedobór immunologiczny kotów), FIP (zakaźne zapalenie otrzewnej) czy FELV (białaczki kotów). Wcześnie wykryte choroby pozwalają na szybkie podjęcie leczenia, odizolowanie chorego osobnika (jeśli to konieczne) od reszty stada i wdrożenie leczenia.
Koty brytyjskie natomiast częściej niż inne rasy mogą cierpieć na zapalenie dziąseł. Osobniki dotknięte tą chorobą wymagają starannej opieki stomatologicznej. Właściciele powinni regularnie kontrolować stan uzębienia swojego pupila, aby odpowiednio wcześnie wykryć pierwsze objawy choroby i wdrożyć leczenie. Innym rodzajem zagrożenia dla zdrowia brytyjczyka uwarunkowanym charakterakterem ich budowy ciała może być predyspozycja do nadwagi i otyłość. Poczynając od wieku około 4-6 lat, gdy naturalnie spada ich aktywność ruchowa oraz u osobników starszych, wykastrowanych należy szczególną uwagę zwracać na kaloryczność kociego menu. Powinniśmy również naszemu pupilowi zapewnić odpowiednią dawkę ruchu, np. poprzez zabawę.
Pamiętać też powinniśmy o regularnych szczepieniach, i choć kociaki opuszczają hodowlę z podstawowym pakietem szczepień, ważne są również późniejsze szczepienia przypominające. Ich harmonogram najlepiej uzgodnić z naszym weterynarzem, tak, aby najlepiej dobrać czas szczepienia, aby zwierzę w tym czasie było całkowicie zdrowe.